 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Taper Wojciech Korczak
Rozmowa z Wojciechem Kroczakiem, jednym z niewielu polskich taperów, który występował w rzeszowskim kasynie sieci Casinos Poland oraz w DKF-ie w Rzeszowie.Zdobył drugie miejsce na festiwalu taperów w Karpaczu. Na festiwal przyjechali znani zawodowi pianiści, którzy jednak nie radzili sobie z taperowaniem i improwizacją.
Łowca dźwięków
- Kim jest taper?- Jest to osoba, muzyk, który akompaniuje niemym filmom wyświetlanym na ekranie. Przed wojną w Stanach Zjednoczonych akompaniowały całe orkiestry, w mniejszych kinach grały kwartety, a także pojedynczy pianiści i skrzypkowie. W Rosji byli taperzy, którzy nie widząc filmu grali pod reakcje publiczności. Jeżeli taper słyszał śmiech - grał wesołą muzykę, gdy słyszał szmer przerażenia, zmieniał ton.
- Skąd wziął się pomysł uprawiania takiej profesji, skąd zainteresowanie tym rodzajem muzyki?
- Jest to jedna z form mojej działalności na rynku muzycznym. Z racji tego, że wcześniej grywałem do suit teatralnych i tworzyłem muzykę do przedstawień w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, kilka lat temu zaproponowano mi rolę akompaniowaniatora podczas filmu prezentowanego w wrocławskim DKF. Bardzo mi się to spodobało. Później zagrałem do następnych filmów, potem był Festiwal Taperów w Karpaczu. Zacząłem jeździć na przeglądy. Z okazji stulecia kina odbywało się ich bardzo dużo. Coraz częściej otrzymywałem zaproszenia.
- Ilu jest taperów w Polsce?
- Do filmów gra trzy, cztery osoby. Sześciu taperów chyba grywało do filmów na przeglądach, ale trudno mi podać dokładną liczbę osób.
- Taperowanie jest jedną z pańskich działek muzycznych.Jakie są więc inne?
- Z wykształcenia jestem pianistą i śpiewakiem operowym. Ukończyłem wydział wokalno-aktorski Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Na scenie występuje z koncertami wokalnym i z improwizacją fortepianową - bardzo rzadkim sposobem grania muzyki.
- Czy taperowania można się nauczyć, czy trzeba to mieć we krwi?
- Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Pewnych elementów improwizacji można się nauczyć, ale zawsze trzeba mieć zdolności i predyspozycje. Improwizację określam w ten sposób: dźwięki płyną w powietrzu, a ja je wyłapuje. Tak samo jest, gdy piszę muzykę do sztuki teatralnej czy filmu. Muzyka powinna uzupełniać film. Staram się zawsze grać do filmów, których wcześniej nie widziałem. Wówczas są one dla mnie takim samym zaskoczeniem, jak dla widza.
- Czy miał pan śmieszne lub sympatyczne przygody związane z taperowaniem?
- Śmiesznych może nie, ale regularnym i notorycznym błędem popełnianym przez dziennikarzy czy później korektę, jest to, że piszą "traper" a nie "taper". We wszystkich recenzjach, jakie posiadam w domu, jest właśnie ten błąd.
- Czy zawodowe granie do niemych filmów łączy się u pana z prywatną sympatią do tego kina?
- Bardzo lubię stare filmy, moim ulubionym aktorem jest Buster Keaton. Uważam, że jest to najlepszy reżyser i najlepszy aktor kina niemego. Buster jest ciekawy ale i trudny do grania dla początkującego tapera. On nie przygotowuje swoich gagów, każdy z nich jest zupełnym zaskoczeniem dla widza. Jest to zupełne przeciwieństwo Chaplina, który zanim kogoś kopnie zamachnie się pięć razy. Bardzo lubię grać do filmów, które nie są komediami. Gdy w rzeszowskim WDK grałem do filmu "Gabinet doktora Kaligari", który jest potwornie trudnym filmem, było to dla mnie duże wyzwanie. Wówczas musiałem nie tylko ograniczyć się do zilustrowania śmiesznej sytuacji, ale zbudować całą fabułę filmu.
- Jaki jest pana największy sukces?
- Granie do dramatów, filmów obyczajowych, horrorów. Największym sukcesem był wyjazd do Krakowa i granie podczas Festiwalu Filmów Niemych. Grałem do horroru "Demon cyrku", i "Życie miłosne Raspiutina", który jest bardzo trudnym filmem, a trwa półtorej godziny.
- Do jakiego filmu chciałby pan zagrać?
- Takim filmem jest "Nietolerancja". Jego oryginalna wersja trwa trzy godziny. Jest to ogromne przedsięwzięcie, pokazana jest nietolerancja w różnych epokach, więc muzyka musiałaby również odpowiadać różnym epokom.
- Życząc zagrania do "Nietolerancji" dziękuję za rozmowę
© maj 2001 Kucica
© 2002
Kucica