Spoorweghistorici zijn het erover eens dat de oudste spoorweg ter wereld, waarover stoomlocomotieven reden, de Stockton & Darlington Railway (S&DR) in Engeland was. Deze lijn werd geopend in 1825. Het succes van de S&DR werd met name in het Britse rijk, waartoe Ierland in die dagen ook behoorde, een katalysator bij de invoering van deze nieuwe methode van transport. Het ging daarbij in eerste instantie om het vervoer van goederen, met name kolen en grondstoffen voor de textielindustrie, over lijnen die oorspronkelijk waren ontworpen voor wagons die met paardenkracht werden voortgezeuld. Al vrij snel echter, in 1830, werd tussen Liverpool en Manchester de eerste openbare spoorlijn die speciaal voor stoomtractie en passagiersvervoer was ontworpen, geopend.

Als we deze rekenmethode aanhouden was de spoorlijn van Dublin naar Kingstown -de naam die de Britse heersers gaven aan Dún Laoghaire- de tweede echte openbare spoorlijn ter wereld. Na aanvankelijk te zijn tegengewerkt door een gelegenheidscombinatie van kanaalbootschippers, stalhouders, koetsiers en een paar grootgrondbezitters ten zuiden van Dublin, kreeg de Dublin and Kingstown Railway Company (D&KR) toestemming om een spoorlijn aan te leggen van het centrum van Dublin naar de haven van Kingstown.

Vervoersonderzoek
De D&KR ging niet over één nacht ijs. Niet alleen werden de aanlegkosten door de ervaren hoofdaannemer William Dargan uiterst nauwkeurig berekend, er werd ook een zeer intensieve verkeerstelling gehouden. Hieruit bleek dat er maandelijks 70.000 reizen tussen Dublin en Kingstown werden afgelegd. Daarvan vonden er 5000 plaats in een privé koets, 19.000 reizigers gebruikten een privé rijtuigje, 6000 ruiters te paard werden er gesignaleerd en 24.000 reizen werden in 'openbare wagens' afgelegd. De overige 16.000 reizen werden gemaakt in boerenwagens, hondenkarren, sleperswagens en dergelijke. De directie van de D&KR ging er -naar later bleek terecht- van uit dat het mogelijk zou moeten zijn een fors percentage van de reizigers tussen de hoofd- en de havenstad in de trein te laten plaatsnemen. Daarnaast verwachtte men dat het gloednieuwe vervoermiddel veel dagjesmensen zou aantrekken die er voor zouden zorgen dat Dún Laoghaire niet alleen een belangrijke havenstad, maar ook een badplaats van formaat zou worden.